Rozdział III

„O kolcu osierocenia: Dorosły zabity w dzieciństwie.”

Marcin Kossek

Powoli otworzyłam oczy. Moja głowa pękała z bólu, jakbym dostała w nią czymś ciężkim. Myśli panoszyły się bez ładu i składu. Nic do siebie nie pasowało. Po jakiejś minucie, kiedy moje zirytowanie pustką w głowie sięgnęło zenitu, wspomnienia wybuchły, niemal mnie ogłuszając. Przez umysł przeleciały mi w końcu wydarzenia z poprzedniego dnia.

Poczucie zagrożenia, ohydny dotyk, zapach i aura tamtych kolesi owinęły mnie jak obślizgłe węże. Zadrżałam z przerażenia i obrzydzenia.

Zacisnęłam dłonie na ubraniach. Wciąż miałam je na sobie w nienaruszonym stanie.

A może to był tylko sen?

Jęknęłam z ulgą, gdy nawiedziła mnie ta myśl. Odetchnęłam głęboko, rozkoszując się światłem słońca padającym mi na twarz. I wtedy tuż nad sobą zobaczyłam parę zmartwionych, błękitnych oczu.

Serce podeszło mi do gardła. Wrzasnęłam krótko i błyskawicznie wyplątałam z koca, którym byłam przykryta, żeby skoczyć na równe nogi. Przez moment świat wirował mi przed oczami.

- Odsuń się ode mnie - wycharczałam przez suche gardło do blondyna.

Posłusznie zrobił trzy kroki w tył, chociaż jego mina wyrażała kompletne zaskoczenie moim zachowaniem.

Z opóźnieniem dotarło do mnie, że jestem we własnym domu i spałam we własnym łóżku. To odkrycie sprawiło, że wszystkie możliwe rozwiązania tej sytuacji wypadły mi z głowy.

Obecność blondyna i siedzącego sobie spokojnie w fotelu bruneta, których widziałam na szkolnym parapecie, uświadamiała mnie boleśnie, że wczoraj naprawdę się wydarzyło.

Znów zlustrowałam swoje ciało, ale było w niemal nienaruszonym stanie. Jedynie ubranie, które włożyłam wczoraj do szkoły nieco się zabrudziło.

Blondyn i brunet obserwowali bacznie każdy mój ruch.

Nie wiedziałam, co mam o tym myśleć. Strach i niepewność skutecznie pozbawiały mnie swobody kojarzenia faktów.

- Kim jesteście? Czego chcecie? Co robicie w moim domu? - zapytałam zaniepokojona i nieufna wobec obcych.

- Spokojnie, nie wszystko na raz - odezwał się z kpiną brunet.

Jego czarne oczy wpatrywały się we mnie z lekkim rozbawieniem.

Posłałam mu pełne złości i zdenerwowania spojrzenie.

- Nie zrobimy ci krzywdy. - Blondyn zachowywał się o wiele bardziej przyjaźnie i mówił do mnie łagodnie, jakby wiedział, jaki chaos we mnie zapanował i nie chciał mnie wystraszyć jeszcze bardziej.

- Mów za siebie Naruto. - Brunet wygiął swoje wargi tak krzywo, że nie byłam w stanie do końca stwierdzić czy ten grymas to naprawdę uśmiech.

Tym razem blondyn - Naruto spojrzał na towarzysza karcąco.

- Kim jesteście? - Moje zdenerwowanie rosło z każdą chwilą, potęgowane dziwnym zachowaniem mężczyzn.

- Jestem Naruto Uzumaki - przedstawił się z uśmiechem niebieskooki - a ten dupek za mną, to Sasuke Uchiha. - Najwyraźniej próbował tą uwagą rozładować sytuację, ale nie straciłam czujności.

Brunet prychnął.

- Jakoś nic mi to nie mówi. - Już w trakcie wypowiadania tych słów, zdałam sobie sprawę, że to nieprawda. - Zaraz, zaraz… Uchiha?

Oczy mało nie wyszły mi z orbit. Nie mogłam uwierzyć, że słuch mnie nie zwodzi.

- Tak. Pamiętasz? Czytałaś o nim i jego przodkach w księdze Atlantydy.

Jego słowa od razu postawiły mnie w stan gotowości. Cała zesztywniałam.

- Skąd wiesz, że czytałam coś takiego? Żartujesz sobie ze mnie? - zapytałam z kpiną i jadem, a potem roześmiałam się histerycznie. - Myślisz, że ci uwierzę? Uciekliście z psychiatryka czy jak? Wynoście się z mojego domu! - Ostatnie słowa wykrzyczałam, już nad sobą nie panując.

- Ładne podziękowanie za uratowanie życia. Gdyby nie my, leżałabyś zgwałcona i martwa w jakimś ciemnym zaułku.

Słowa Uchihy podziałały jak kubeł zimnej wody. W moim umyśle pojawił się pewien obraz. Zapomniałam, że zanim zemdlałam, zobaczyłam ich, jak się pojawiają. Brunet miał rację. To nieco mnie ostudziło. Jednak nie sprawiło, że stałam się mniej podejrzliwa. O nie!

- Skąd wiesz, że czytałam księgę? - powtórzyłam, ale dużo spokojniej. Zrozumiałam, że krzykiem niczego tutaj nie załatwię.

- Śledziliśmy cię - przyznał niechętnie Naruto. - Zresztą, chyba zdążyłaś się zorientować. - Spojrzał przepraszająco w moje oczy.

- Okej. - Wzięłam głęboki oddech i oparłam się o chłodną ścianę, która dała mi stabilne oparcie. - Czego ode mnie chcecie? - warknęłam mimo szczerych chęci, żeby zachować spokój.

- Sakura… - blondyn zrobił dwa kroki w moją stronę i to był błąd.

- Stój! Nie podchodź do mnie! - wykrzyczałam jak w amoku.

- Sakura, musisz nas wysłuchać, potrzebujemy cię - jękną Naruto błagalnie.

Zacisnęłam dłonie w pięści, modląc się, żeby z tego nie wynikły większe kłopoty.

Nagle brunet znalazł się tuż przy mnie i przycisnął mnie silnym ramieniem do ściany. Tego się nie spodziewałam. Nie dostrzegłam nawet, kiedy się przemieścił.

- Posłuchaj landrynko, musisz wysłuchać tego, co mamy ci do powiedzenia, inaczej zginiesz i to wcale nie z naszych rąk- wysyczał wściekle. Jego rysy stężały w grymasie gniewu i zniecierpliwienia.

Przeraziłam się nie na żarty. Krew ścięła mi się w żyłach, a serce podeszło do gardła. Kierowana instynktem, który nakazywał mi się bronić, podarowałam brunetowi solidnego kopniaka w podbrzusze.

Momentalnie poluźnił uścisk i zgiął się wpół. Dystans miedzy nami drastycznie się zwiększył, więc skorzystałam z tego i spokojnie wyminęłam bruneta. Wciąż mając nerwy w strzępach, starałam opanować dudniące serce. Przemierzyłam pokój i usiadłam wygodnie w fotelu. Moje mięśnie cały czas pozostawały spięte i gotowe do ataku albo obrony.

Naruto wytrzeszczył na mnie oczy.

- Nikt mu tak jeszcze nie przyłożył. Moje gratulacje. - W jego głosie naprawdę usłyszałam podziw.

Roześmiałam się, ale tym razem szczerze. Trzeba przyznać, że byłam z siebie zadowolona.

- W końcu czego można się spodziewać po drobniutkiej landrynce! - Dwa ostatnie słowa wyraźnie wycedziłam przez zęby, po czym zwróciłam się do Uchihy. - Nigdy więcej mnie tak nie nazywaj. Uwierz, że nie chcesz się spotkać oko w oko z gorszą stroną mojej natury. - Westchnęłam, lekceważąc jego groźne, rozwścieczone spojrzenie. - Przejdźmy do rzeczy. Co tak bardzo chcecie mi powiedzieć, że próbujecie mnie udusić? - Miałam cichą nadzieję, że kiedy skończą, po prostu sobie pójdą.

Brunet - Sasuke prychnął i opadł na łóżko.

Naruto przełknął głośno ślinę, zapewnie formułując w myślach swoją wypowiedź.

- Wczoraj Indianka o imieniu Ijana podarowała ci jedną z ksiąg Atlantydy spisaną przez duchy wyspy. Nimfa, która stworzyła księgę, schowała w niej część swej duszy i to dlatego, mimo, że trafiła w ręce Indianina dawno temu, byłaś w stanie przeczytać najaktualniejszą historię.

Wpatrywałam się w chłopaka jak cielę w malowane wrota. Nie wiedziałam, czy chcę i umiem uwierzyć w jego słowa.

- Myślę, że Indianka nie bez podstaw zdecydowała się podarować ci tak cenną dla niej rzecz. Rozpoznała w tobie osobę z zawartych w księdze opisów.

Nadal zastanawiałam się, czy powinnam ufać jego słowom.

- Chcesz mi powiedzieć, że to, co jest napisane w księdze to prawda? - Przymknęłam na chwile oczy. - Chcesz mi powiedzieć, że pochodzę z…

W tamtej chwili nazwa magicznej krainy jakoś nie chciała mi przejść przez gardło.

- Atlantydy - dokończył za mnie Naruto ze zwycięskim uśmiechem. - Otóż to. Masz na to cztery żywe dowody.

Zmrużyłam oczy z zaciekawienia.

- Pierwszy to Sasuke. Możesz wierzyć lub nie, ale wychowałem się z nim i mogę ci poświadczyć, że jest księciem Atlantydy.

Na te tłumaczenia uniosłam wysoko brwi. Zachowanie bruneta daleko wybiegało poza pojęcie „cham”. Nie widziałam w nim nic książęcego oprócz szlachetnych rysów twarzy, których pozazdrościłby mu niejeden model czy aktor.

Naruto nie przejął się zbytnio moją reakcją i swobodnie kontynuował.

- Drugi to księga i to, jak na ciebie zareagowała. Czyż nie odsłoniła wszystkich swoich sekretów? - Jego pytanie było czysto retoryczne, ale wywarło dziwny uścisk w mojej klatce piersiowej.

- Trzecim zaś dowodem jest to, co masz na szyi. - Blondyn wskazał palcem na widoczny skrawek złotego łańcuszka.

Odruchowo sięgnęłam pod bluzkę i wyjęłam spod niej perłę.

Kątem oka dostrzegłam, jak brunet poruszył się gwałtownie. Naruto natomiast uśmiechnął się szeroko.

- To jej chcecie, prawda?

- Nie tylko my niestety. Są też inni - odpowiedział strapiony Uzumaki.

Zaskoczona ściągnęłam brwi.

- Tylko jak oni tu przyjdą, to nie będą już tacy delikatni. - Głos Sasuke był szorstki jak papier ścierny.

- Oni? - Oczekiwałam szerszych wyjaśnień.

- Ludzie Madary. - Drgnęłam, lekko zaskoczona tym, że to Sasuke udzielił mi odpowiedzi.

- Twojego wuja?

- Tak - potwierdził ostro. W jego oczach czaiła się nienawiść. Popełniłam błąd, zadając to pytanie. Znów popatrzył na mnie, jakbym to ja była przyczyną wszystkich jego problemów.

Na chwilę zapadła ciężka cisza.

Mnóstwo znaków zapytania i obaw kłębiło się w mojej czaszce.

- Skąd mam wiedzieć, że to oni, a nie wy jesteście źli? - Spodziewałam się, że Naruto zacznie mi opowiadać dokładną historię Atlantydy czy coś w ten deseń, więc jego odpowiedź kompletnie zbiła mnie z tropu.

- Cóż, wydaje mi się, że za chwilę sama będziesz miała sposobność to ocenić. - powiedział spięty, a potem zwrócił się w stronę bruneta. - Sasuke, oni tu idą. Są niedaleko. Musieli wyczuć nas albo perłę. Co robimy? - W jego głosie wychwyciłam nutkę paniki i sama zareagowałam nerwowo.

Spróbowałam wyłapać to, co Naruto pośród setek mieszkańców miasta, co wcale nie okazało się trudne. Energia, którą buzowali ciążyła jak ołów: przesiąknięta okrucieństwem oraz dziwnym napięciem, jakby tylko gotowali się do zabijania.

- Ilu ich jest? - zapytał z chłodnym wyrachowaniem w głosie Sasuke.

- Pięciu, może sześciu. - Mięśnie Naruto w jego rękach i ramionach były napięte do tego stopnia, że mogłam dostrzec każdą żyłę i tętnicę, która napierała na skórę.

- Niech to szlag - zaklął Sasuke.

Podniosłam na nich swój zaniepokojony wzrok, rozważając za i przeciw. Zyskałam pewność, że zbliża się coś złego, wiejącego taką aurą, jakiej nie posiadał nawet brunet. Nie ufałam jeszcze Sasuke i Naruto. Uratowali mi życie, temu nie mogłam zaprzeczyć, ale czy byłam w stanie w to wszystko uwierzyć? Jakaś część mnie już doszła do tego, że księga naprawdę jest świadectwem magii, a przez naszyjnik, który nosiłam na szyi, ściągałam na siebie niebezpieczeństwo. W tej sytuacji pozostawało mi jedynie zawierzyć intuicji, która dawno dała znać o niebezpieczeństwie.

Włoski na moim karku zjeżyły się. Z zaciętą minął zerwałam się z miejsca. Mój umysł zaczął pracować na najwyższych obrotach.

Nie mieliśmy szans z pięcioma przeciwnikami, nie mówiąc już o sześciu. Nie zależnie od umiejętności Naruto i Sasuke.

Zaczęłam zbierać się w pośpiechu. Założyłam wygodne buty, ciepłe ubrania i płaszcz. Schowałam za stanikiem zwitek z pieniędzmi, chwyciłam torbę i wpakowałam do niej trochę ubrań, śpiwór, księgę oraz kolekcję kamieni szlachetnych i półszlachetnych. Stwierdziłam, że mogą się przydać.

Kiedy skończyłam, przewiesiłam sobie torbę przez ramię i wróciłam do Sasuke i Naruto. Spojrzeli na mnie kompletnie zaskoczeni, gdy stanęłam przed nimi w pełnej gotowości.

Ich wpatrzone we mnie oczy zdenerwowały mnie. Nadal stali w salonie, nie wiedząc, co robić.

- Na co czekacie? Ruszcie się! Oni zaraz tu będą! - wywarczałam czując, że panika daje mi się we znaki.

Pomogło. Ocknęli się z tego dziwnego letargu.

- Skąd nagle u ciebie taka zmiana nastawienia? - zapytał z zaciekawieniem, ale wciąż kpiąco brunet.

Wykrzywiłam usta w grymasie zniecierpliwienia. Takie złośliwości mógłby sobie teraz darować.

- Powiedzmy, że instynkt podpowiada mi, że dla swojego własnego dobra powinnam pójść z wami. - Ponownie wyczuliłam się na obce energie i zadrżałam. Wreszcie dotarło do mnie, co wyczuwam. - Czuję ich. Są owiani aurą śmierci. - Moje oczy znów z zamyślonych, stały się bystre. - Więc ruszcie tyłki!

Pomimo swoich odważnych słów, wciąż miałam wątpliwości, a decyzja, by im zaufać dużo mnie kosztowała. Nie rozumiałam na przykład, dlaczego po prostu nie odbiorą mi perły siłą. Mieliby mnie wtedy z głowy.

Sasuke i Naruto popatrzyli po sobie i skinęli głowami, chociaż brunet zrobił to z wyraźną niechęcią.

Blondyn podszedł do mnie.

- Wejdź mi na barana. - Jego oczy emanowały powagą.

- Słucham? - Ta prośba kompletnie wytrąciła mnie z równowagi myśli, którą chwilowo udało mi się uzyskać. - Po jaką cholerę?!

Naruto westchnął.

- Nie ważne, po prostu to zrób. Zaufaj, że cię nie skrzywdzimy. Teraz, jak słusznie zauważyłaś, od tego zależy twoje życie.

Odetchnęłam głęboko. Jego słowa faktycznie zabrzmiały jak te, które sama wypowiedziałam, tylko trochę bardziej dobitnie.

Posłusznie wdrapałam mu się na ramiona.

Nagle poczułam, jakby powietrze wokół nas zgęstniało.

- Co to było? - zapytałam lekko przestraszona.

- Staliśmy się niewidzialni dla ludzi.

- Co takiego? - zatkało mnie.

- Nie powinnaś być tak zaskoczona po tym, co widziałaś w szkole, gdy obserwowaliśmy cię z parapetu.

Niechętnie przyznałam mu rację. Nadal nie podobało mi się to, że mnie śledzili.

Brunet otworzył szeroko okno i w jednej chwili zrozumiałam, co zamierzają i dlaczego Naruto wziął mnie na plecy.

- Przez okno? Zwariowaliście?! Jesteśmy na drugim piętrze! - Zmiękły mi kolana. Z pewnością, gdybym stała w tej chwili na nogach, to runęłabym jak długa. Czułam się przytłoczona nadmiarem emocji i doznań.

- To najszybsza droga, a teraz liczy się czas. Wiemy, co robimy - odezwał się zirytowany moim panikarstwem Sasuke.

Z nieufnością patrzyłam w dół. Ziemia była tak bardzo daleko.

Wzięłam głęboki oddech i zamknęłam oczy, kiedy Naruto spadał korkociągiem w dół. Otworzyłam powieki dopiero, gdy wylądował i lekko zapadły się pod nami jego kolana.

Kompletnie nic nam się nie stało. Normalni ludzie byliby już martwi albo mocno poturbowani.

Blondyn miał rację, nie powinnam się tak bardzo dziwić. Wcześniej zeskoczyli ze szkolnego parapetu.

- Mogę biec - zaproponowałam, gdy Naruto ruszył sprintem ze mną wciąż przyklejoną do ciała.

- Jesteśmy od ciebie szybsi. Zostaniesz w tyle.

Prychnęłam z pogardą na ten brak wiary.

- To ty zostaniesz w tyle, jeśli będziesz mnie dźwigał. Po za tym nie pobiegniemy daleko. Samochody są szybsze.

Blondyn w końcu spełnił moja prośbę.

- Nie umiemy nimi jeździć - odparł z kwaśną miną.

- Ale ja potrafię - odpowiedziałam z uśmiechem, zaskakując go.

- Skąd zamierzasz go wziąć? - zapytał brunet szczerze zainteresowany zaproponowanym przeze mnie rozwiązaniem.

- Musimy go ukraść. - Nie czułam się z tym dobrze, ale wiedziałam, że nie mamy wyjścia.

W pustej uliczce znaleźliśmy przyzwoicie szybkie auto. Sasuke rozbił jedną z szyb pięścią, a Naruto odpalił za pomocą kabli. Patrzyłam na to oniemiała.

- Gdzie się tego nauczyłeś?

Blondyn uśmiechnął się do mnie zadziornie.

- Cóż… kiedyś już próbowaliśmy takiej sztuczki.

Jak najszybciej otrząsnęłam się z szoku i zasiadłam za kierownicą.

Z gracją lawirowałam między uliczkami, jadąc jak najbardziej krętą drogą, żeby zgubić prześladowców.

Dopiero, kiedy znaleźliśmy się daleko poza miastem i przestaliśmy wyczuwać ludzi Madary, odetchnęliśmy z ulgą i napięcie opadło.

- Gdzie teraz? - zapytałam.

- Jedź przed siebie. Powiem ci, kiedy masz się zatrzymać - odpowiedział brunet od niechcenia.

W aucie zapadła cisza i choć miałam mnóstwo pytań, to siedziałam cicho.

Po dłuższej chwili usłyszałam chrapanie z tylnego siedzenia, które zajmował Naruto.

- On tak zawsze? - Byłam tym lekko zaskoczona i rozbawiona.

Cisza.

Po dobrych dwóch minutach w końcu otrzymałam oschłą odpowiedź.

- Tak. - Sasuke siedział odwrócony do mnie tyłem i patrzył się na widoki za oknem. Odpowiadając nawet na mnie nie zerknął.

Zirytował mnie. Jak można być tak zimnym? Z tego, co wyczytałam w księdze przyszły władca Atlantydy miał być wspaniały i idealny pod każdym względem. Osoba, która siedziała obok mnie nie pasowała do tego opisu nawet w najmniejszym stopniu.

Na końcu języka formowało mi się pytanie, tylko nie wiedziałam, czy chcę je zadać. W końcu jednak dociekliwość zwyciężyła nad obawą.

- Powiedz mi, dlaczego mnie uratowaliście? Dlaczego po prostu nie zabraliście perły? Przecież to na tym wam zależy. - Nie wytrzymałam. W moim umyśle szalała burza pytań.

- Z kilku powodów. - Cisza.

- Zamierzasz powiedzieć coś jeszcze? - Zaczynało mnie to wkurzać. Sasuke działał mi na nerwy swoim chłodem, oschłym tonem i takim podejściem do świata jakby obchodził go tylko czubek własnego nosa. Zacisnęłam mocniej dłonie na kierownicy i dodałam gazu.

- Widzę, że opanowanie nie jest twoją najlepszą stroną. - Zdenerwowałam się jeszcze bardziej. Jak on śmie mnie krytykować?!

- Za to tobie go nie brakuje. Wręcz przeciwnie. Masz go tak wiele, że mam ochotę rozerwać cię na strzępy - odparłam fałszywym cukierkowym tonem, na co on skrzywił się w grymasie niezadowolenia.

- Jesteś irytująca - syknął, jakby miał nadzieję, że mnie tym obrazi.

- Nie bardziej niż ty - odszczekałam.

- Przestań!

- Odpowiedz na moje pytania, to może się zamknę - warknęłam przez zaciśnięte zęby.

- Proszę bardzo. Dlaczego cię uratowaliśmy? Bo Naruto tak chciał. Wierz mi, że sam nie kiwnąłbym palcem. Dlaczego nie zabraliśmy ci jeszcze perły? Bo Naruto tak chciał… poza tym nie możemy zrobić tego tak po prostu. Musisz ze swojej własnej woli oddać perłę, w przeciwnym razie nie będzie nam służyć. Gdyby nie Naruto już byś nie żyła, więc bądź mu wdzięczna.

Zadrżałam słysząc te słowa i czując na sobie wrogie spojrzenie bruneta.

Zatkało mnie na dobrą minutę. Zobaczyłam w lusterku odprężoną twarz blondyna. Wyglądał tak niewinnie, jak dziecko, a musiał tak wiele przejść. W księdze Atlantydy wspomniano tylko o synu Fugaku, ale nie zawierała ani słowa o jego towarzyszu. To takie nieuczciwe. Obiecałam sobie, że będę traktować go z większym szacunkiem i ufnością. Niestety, nie mogłam tego samego pomyśleć o Sasuke. Budził we mnie nieznane mi uczucie obcości. Nie ufałam mu, a jego słowa tylko utwierdzały mnie, że słusznie.

Nie odzywałam się już przez resztę drogi. Uparcie patrzyłam na jezdnię, nie zerkając na bruneta. Zachowywał się tak cicho, że zastanawiałam się, czy przypadkiem nie zasnął, ale wciąż uparcie na niego nie patrzyłam. Dlatego podskoczyłam na siedzeniu, kiedy się odezwał.

- Zatrzymaj się. Zrobiło się ciemno. Musimy się przespać.

- Mam się zatrzymać na tym pustkowiu? - Przejeżdżaliśmy właśnie obok gęstego lasu. - Żartujesz sobie?

- Nie. - No tak, jakim cudem ktoś całkowicie pozbawiony poczucia humoru miałby z czegoś żartować. - Zatrzymaj się. Rozbijemy obozowisko.

Pokierowana przez bruneta wjechałam głębiej w las i zatrzymałam się w pobliżu niewielkiej polany. Naruto się obudził. Całe szczęście. Nie wiedziałam, ile jeszcze wytrzymam w towarzystwie Sasuke sam na sam.

- Naruto zostań z nią. Ja pójdę po drewno. - I nie czekając na odpowiedź zniknął w ciemnym gąszczu.

Westchnęłam.

- On działa mi na nerwy. - To wyznanie tak po prostu opuściło moje usta. Musiałam dać upust złości.

Naruto zaśmiał się.

- Mnie czasami też, ale ma ku temu powody.

- Wiem. - Zostałam zmuszona, by przyznać mu rację. Mężczyzna był władcą krainy, którą objął we władanie brat jego ojca, a jego wuj, Madara. Drogę do władzy utorował sobie bezwzględnym wymordowaniem całej rodziny Uchiha. Sasuke ponosił odpowiedzialność za każdego mieszkańca wyspy, którym niewątpliwie wciąż działa się krzywda. Z tego, co czytałam, Madara ma twardą rękę i nie zna litości. W dodatku brunet na własną rękę stara się pomóc Atlantydzie, przez co jego życie wciąż narażone jest na niebezpieczeństwo.

Blondyn sięgnął do swojego buta i wyjął z niego niewielką sakiewkę.

- Co to takiego? - Moje zaintrygowanie przegoniło rozmyślania o powodach bruneta do takiego, a nie innego zachowania.

- Nasza torba podróżna.

- Co takiego? Jak woreczek, który ma dziesięć centymetrów kwadratowych może pomieścić bagaże? - Byłam pewna, że sobie ze mnie żartuje.

- A tak. - Po tych słowach sięgnął ręką w głąb, zanurzając ją prawie w całości, a potem wyciągną dwa śpiwory i namiot.

Szczęka mi opadła.

- Jak to zrobiłeś? - zapytałam z niedowierzaniem zmieszanym z zachwytem.

- To nie ja. To podarunek od mojej dziewczyny. Jej klan specjalizuje się w powiększaniu i zmniejszaniu rzeczy. Ten woreczek jest tak zaczarowany, żeby pomieścił wszystko - odparł z uśmiechem, a jego oczy zamigotały w blasku zachodzącego słońca, nadając im osobliwych refleksów.

- Wspaniałe. - Ogarnął mnie podziw i dopiero po chwili dotarło do mnie całkowite znaczenie tego, co powiedział. - Masz dziewczynę?

- Tak, ma na imię Hinata. Została na Atlantydzie. - W jego oczach zobaczyłam tęsknotę i niewysłowione, gorące uczucie.

- Musisz mocno za nią tęsknić. - W moim głosie zadrżała nutka smutku. Naruto był taki… ludzki i pełen niesamowitego optymizmu, że nie potrafiłam już darzyć go żadnym negatywnym uczuciem.

- Tak, ale ona daje mi siłę, żeby żyć i się nie poddawać. Wiem, że kiedy wrócę ona wciąż będzie na mnie czekać.

Patrzyłam na niego oczarowana. Wypowiadał swoje słowa z taką pasją i błyskiem w oczach. Nie kłamał.

- Ach, ile ja bym dała, żeby tak kogoś pokochać z wzajemnością. - Westchnęłam ciężko i uśmiechnęłam się do chłopaka.

Zaśmiał się tylko.

- Na ciebie też przyjdzie czas - odparł z pewnością siebie.

- No nie wiem. - Naprawdę szczerze w to wątpiłam. Większość ludzi trzymała się ode mnie z daleka. Wielu twierdziło, że jestem irytująca i choć Ijana wciąż mi powtarzała, że natura hojnie mnie obradowała, to brakowało mi pewności siebie. Ogólnie moje życie miłosne sprowadzało się do omijania wszelkich osobników płci męskiej szerokim łukiem.

Zapadła cisza. Przyglądałam się jak Naruto rozkłada śpiwory i siłuje się z namiotem. Najwyraźniej nie miał cierpliwości do takich rzeczy.

- Może pomogę - zaproponowałam. - Razem moimi przybranymi rodzicami często chodziłam na wycieczki górskie i zazwyczaj rozbijaliśmy obozy w lesie. Ghei nauczył mnie kilku przydatnych rzeczy.

Rozłożenie namiotu nie przysporzyło mi większych problemów.

- Ty prześpisz się w namiocie, a ja z Sasuke na zewnątrz.

- Ależ będzie wam zimno… - Nie chciał słuchać moich protestów.

- W tej chwili jesteś ważniejsza od nas.

- Nie rozumiem. - Powiedziałam szczerze. Znów nasunęło mi się na myśl owe pytanie, które zadałam Sasuke. - Jestem dla was tylko kulą u nogi. Moglibyście kazać oddać mi perłę i po sprawie.

Naruto pokręcił z pobłażaniem głową. Jego wesołe spojrzenie przygasło.

- Nie jesteśmy tacy, mamy też inne…

- Ty może nie, ale on, to co innego. - Spojrzałam wymownie w miejsce, gdzie zniknął brunet.

- Jest inny niż ci się wydaje. Z czasem się przekonasz.

Sformułowanie „z czasem” mnie zaalarmowało i przywiało nową porcję pytań.

- Z czasem… To jak długo będę musiała tu z wami zostać? - Zapytałam ze zmrużonymi groźnie oczami. Nie wiedziałam, czego się spodziewać, a rozwiązanie tej kwestii naprawdę zaczęło mnie nurtować. Podczas ucieczki nad niczym takim się nie zastanawiałam, bo nie było na to czasu, ale teraz ta kwestia wysunęła się na pierwszy plan. - Kilka tygodni, miesięcy, lat? Szukacie Zaginionych Artefaktów od …

Naruto zacisnął zęby, ale odpowiedział cicho.

- Dwóch lat.

- Dwóch lat? - Powtórzyłam zaszokowana i na moment umilkłam, żeby się pozbierać. - I macie tylko jeden?

Naruto skinął powoli głową.

- Tak właściwie: nie. To ja go mam. - Miałam już rozdrażniony głos.

- Sama chciałaś z nami iść! Po za tym nie mogliśmy cię zostawić, bo ludzie Madary dowiedzieliby się, że zabraliśmy perłę. Zabiliby cię, a potem ruszyliby za nami w pogoń. Śledziliby nas aż do skutku. Nie możemy pozwolić, żeby Madara zdobył którykolwiek z Artefaktów. - Naruto puściły nerwy. Nie spodziewałam się, że ten łagodny chłopak ma w sobie tyle złości. - Więc proszę, nie dobijaj mnie tym, że mamy tak mało, bo dla nas to więcej niż mięliśmy od początku. Nie tak łatwo jest znaleźć tak cenną rzecz, kiedy po piętach depczą ci ludzie, którzy chcą cię zabić. - Na szczęście jego wybuch szybko minął i ostatnie zdania zabrzmiały wyłącznie błagalnie.

- Przepraszam, nie powinnam była zaczynać. Jestem wam wdzięczna za uratowanie życia. Sama jestem sobie winna tego wszystkiego, co mnie spotkało. To ja znalazłam perłę nikt inny - odparłam ze skruchą, chcąc udobruchać towarzysza.

Na moment zapadła cisza i to Naruto ją przerwał.

- Nie bez przyczyny to ty znalazłaś perłę - powiedział już normalnie.

- Nie rozumiem. - Znów udało mu się mnie zaskoczyć.

- Powiedz mi Sakura, jak wiele wiesz na temat swojego pochodzenia? - Zapytał jakby wcale nie oczekiwał odpowiedzi. Jednak dał mi chwilę czasu do namysłu. Nie odpowiedziałam. Irytowało mnie to. Po raz drugi spotkałam osoby, które wydają się wiedzieć o mnie więcej niż ja sama

- Wiesz kim byli twoi rodzice? Skąd pochodzili?

- Nie - przyznałam niechętnie i skrzywiłam się nieznacznie. To był grząski temat, którego sama nie chciałam poruszać nawet we własnej głowie. - Moje pierwsze wspomnienie, to obraz sierocińca, przed którym stałam. - Zadrżałam, gdy przed oczami stanęło mi owe wspomnienie.

- Widzę, że trzeba ci o wszystkim powiedzieć - westchnął ciężko i usiadł na swoim posłaniu składającym się z karimaty i śpiwora.

Patrzyłam na niego spod przymrużonych w zainteresowaniu powiek.

- Czas opowiedzieć ci naszą i twoją historię.

Nie zdążyłam nawet zareagować, gdyż z lasu wyszedł Sasuke. W rękach niósł drewno, które rzucił pośrodku okręgu utworzonego z namiotu i dwóch posłań. Odsunął się od stosu, a ja dokładnie w tym momencie mrugnęłam. Kiedy spojrzałam na gałęzie, te już płonęły wesoło trzaskającym ogniem.

- Jak to zrobiłeś? - Moja uwaga została chwilowo odwrócona od tego, co mówił Naruto. Zaintrygowanie zmieszało się z zachwytem.

Odpowiedź przyszła od blondyna.

- Czytałaś o tym w księdze. Każdemu z nas przypisany jest inny żywioł, którym możemy się posługiwać. Mój żywioł, to wiatr, a Sasuke… - streścił szybko, ale zdążyłam wciąć mu się w zdanie.

- Ogień - dokończyłam oszołomiona, a potem coś mi się przypomniało. - Ja czasami też czuję żywioły. Zdarza się, że są mi posłuszne.

Sasuke w końcu wykazał zainteresowanie i zwrócił oczy w moją stronę.

- Wysłuchaj tego, co mam do powiedzenia, to wszystkiego się dowiesz. - Sasuke również usiadł wygodnie, a Naruto wskazał mi ręką miejsce obok siebie. - Usiądź, to trochę potrwa. - Zamyślił się. - Od czego by tu zacząć?

- Może od twoich narodzin? Z tego, co wyliczyłam jesteśmy z jednego rocznika, więc przy okazji będziesz miał szansę opisać mi, co się działo w tym czasie na Atlantydzie. - Poprawność mojego wnioskowania zaskoczyła nawet mnie samą.

- Hmm… niech będzie. - Przymknął na moment oczy i odchrząkną. - Więc urodziłem się na Atlantydzie za panowania króla Fugaku Uchihy. To były piękne czasy, bardzo spokojne. Wyspa wtedy rozkwitała. Moi rodzice nazywali się Minato i Kushina. Byli czarodziejami, ludźmi.

- Nazywali? - Z żalem wyłapałam czas przeszły.

- Nie żyją. - Spodziewałam się takiej odpowiedzi.

- Przykro mi.

Naruto skiną głową na znak, że przyjmuje kondolencje i kontynuował.

- W wieku siedmiu lat zacząłem uczęszczać do Akademii Atlantydy. Straszny był ze mnie dzieciak. Jak sobie teraz przypomnę te wszystkie dzikie wyskoki, wagary i kawały, to żałuję, że wciąż nie jestem dzieckiem. - Zauważyłam, że kąciki ust Uchihy wygięły się w lekkim, ledwo widocznym w mroku uśmiechu. - Byłem największym idiotą i niezdarą w szkole. Nie to, co Sasuke. Mój rywal. - Zaśmiał się, błyskając białymi zębami. - Zawsze wszystko robił idealnie, był najlepszy w klasie. Dziewczyny szalały na jego punkcie. Zazdrościłem mu i chciałem mu dorównać. Nie sądziłem, że to kiedyś powiem, ale lata nauki w Akademii to najlepszy okres w moim życiu. Jednakże już wtedy na Atlantydzie zaczynało się źle dziać. Wszyscy się bali ludzi Madary. Znikały całe rodziny; były uśmiercane lub werbowane w jego szeregi. - Kiedy mówił o Madarze, w jego głosie słyszałam nienawiść. Przypomniało mi to reakcję Uchihy na to imię. - Moje talenty zaczęły się objawiać dosyć późno, ale kiedy już zaczęły, zabili moją rodzinę, a ja uciekłem i ukryłem się w lasach razem z innymi buntownikami. Działo się coraz gorzej. W końcu wybuchła wojna. Ludzie próbowali się bronić, ale było nas za mało i byliśmy za słabi. Kiedy zabito Fugaku…

- Naruto uratował mi życie i powiedział, że jedynym sposobem na obalenie Madary jest zdobycie wszystkich Zaginionych Artefaktów. Dodał, że doradziła mu to Matka Natura. - Zaskoczyło mnie, że brunet się wtrącił. Do tej pory tylko siedział cicho z kamienną twarzą.

- W przeddzień, kiedy zabito Fugaku miałem sen, w którym mnie odwiedziła. Powiedziała mniej więcej, w których miejscach powinniśmy szukać artefaktów i poinformowała też, że Sasuke znajduje się w niebezpieczeństwie. I tak wyruszyliśmy na poszukiwania. Nie udało nam się znaleźć nic, aż do tej pory - zakończył.

- No tak, ale wciąż nie rozumiem, co to ma wspólnego ze mną.

- Wciąż nie rozumiesz? - zapytał zaskoczony brunet. - Myślałem, że już to sobie wyjaśniliśmy.

Pokręciłam przecząco głową. Poczułam się jakbym została poniżona.

Naruto rzucił Sasuke spojrzenie i zwrócił się prosto w moją stronę.

- Pamiętasz jak powiedziałem, że nie bez przyczyny znalazłaś perłę, a w mieszkaniu powiedziałem, że są cztery dowody na to, że księga Atlantydy jest prawdziwa? Podałem tylko trzy.

Przytaknęłam.

- Czwartym dowodem jesteś ty sama… - urwał, a kiedy zobaczył, że wciąż gapię się na niego jak niedorozwinięta, zaczął mówić dalej. - Urodziłaś się na Atlantydzie. Twoi rodzice Rin i Hirashi Haruno byli elfką i czarodziejem. Twoja rodzina jako jedna z pierwszych stała się ofiarą Madary. Znaleziono ich martwych w domu, ale ciebie tam nie było. Do tej pory sądziliśmy, że oni zabrali cię ze sobą i wymazali pamięć, ale teraz wiem, że to nie oni. Twoi rodzice przeczuwali nadchodzące niebezpieczeństwo. Wysłali cię do świata zewnętrznego, żeby cię chronić i na wszelki wypadek wymazali pamięć.

Naruto zyskał moje zaufanie już wcześniej, więc tym razem zawierzyłam każdemu jego słowu.

Wpatrywałam się, w strzelające płomienie z nadzieją, że wkrótce wszystko będzie łatwiejsze. Wreszcie mogłam uznać prawdziwość księgi. Dotarło do mnie, że naprawdę jestem magicznego pochodzenia i rzeczy, które do tej pory działy się wokół mnie, miały w tym swoją przyczynę. Nie potrafiłam odeprzeć argumentów Naruto. Z resztą sama byłam świadoma, że od zawsze wyróżniałam się z tłumu. Kolor włosów to jedynie tego namiastka. Tylko że... zalewał mnie okrutny żal.

Żal o to, że musiałam żyć na tym okrutnym, bezlitosnym świecie. Żal o to, że wymazano mi wspomnienia z najprawdopodobniej najszczęśliwszych lat mojego życia. Życia z rodzicami. Z ludźmi, których miłości tak bardzo mi brakowało przez tak wiele lat. Do których moja miłość nie zmalała nawet wtedy, gdy zaczęłam ich nienawidzić.

Znów miałam ochotę krzyczeć. Rozpaczliwy, głośny krzyk nigdy nienarodzonego dzieciństwa rozrywał moją duszę, ale milczałam.